Er was eens in Parijs

Wilskracht is een bron van grote kracht. En toch kan het je maar tot een bepaald punt brengen tegen de biologie van de tijd in. 

Bijna 33 jaar geleden vlogen we het continent over om ons in Zuid-Afrika te vestigen, en na 17 jaar ons thuis te hebben genoemd, zijn we allemaal geleidelijk teruggekeerd naar het moederland. Ik heb geen spijt van hoe het zand door de zandloper is gestroomd. In voor- en tegenspoed hebben we het als gezin volgehouden. Het is nu wanneer het lijkt dat de laatste korrel op het punt staat te vallen voor een van ons, dat het verdriet me overweldigt. 

"Het is later dan je denkt!" Zegt de quote die hergebruikt is in de film The Adam Project uit 2022.

Ik weet het.

Ik heb altijd geweten...

Aan het einde van elke weg is er een afrekening. Een metaforische balans die de goede en slechte dingen van het verleden en het heden in balans brengt. Gelovige of niet, de erfenis die je achterlaat is jouw afrekening.

Door de jaren heen heb ik mensen tijd zien verspillen aan consumeerbare zaken. Soms waren dat andere mensen.

Ik heb ook tijd verspild aan frivoliteiten in plaats van me te ontwikkelen. Geen oordeel over de algemene strijd van de menselijke conditie.

En toch...Als ik terug in de tijd zou kunnen gaan, zou mijn advies aan mijn eigen jongere ik zijn: "Leer sneller!"

Mijn vader, ondanks al zijn gebreken en persoonlijke demonen, heeft me boven alles één belangrijke les geleerd:

"Geloof!"

Geloof in een hoger doel... geloof in je kracht... geloof in het ongelooflijke...

Een mantra die ik nooit heb uitgesproken, maar waar ik al sinds mijn kindertijd in geloof.

Een van de laatste samenhangende herinneringen die ik met hem deelde, was dat ik hem op zijn schouders hielp met het schilderen van het plafond van dat oude appartement dat ooit 5 zielen had gehuisvest tijdens koude winternachten en verzengende zomermaanden.

"Sluit je ogen en geloof dat de verf zal drogen!"

"Is het droog?" vroeg ik.

"Ja!" Hij had gelogen.

Gisteren ging ik met mijn eigen gezin naar een Zuid-Afrikaans barbecuefeest in Leuven. We waren laat omdat ik weer eens had geprobeerd om zoveel mogelijk tijd door het oog van een drukke zaterdag te persen. Ik wilde hem een foto sturen van de vlaggen en de barbecues. Ik wilde hem herinneren aan ons verleden. Misschien zou die herinnering hem meer tijd geven...of beter gezegd, mij meer tijd met hem geven.

De worstenbroodjes waren op, de kinderen hadden honger en we hadden ruzie onderweg. Een paar minuten later veranderde het weer in onweer en regen. Het deed me denken aan onze pitstop in Bern vorig jaar. We hadden onder diezelfde rode paraplu gestaan, een ander verdriet van verlies op dat moment voor mij, maar nog steeds glimlachend om wat was... en nog steeds zou kunnen zijn...

Als mijn jongere ik naar de toekomst kon reizen om me nu advies te geven, zou ze waarschijnlijk zeggen:

"Sluit je ogen en geloof dat hij blijft!"