BFF

Vriendschap na 40? Bestaat het nog? Mmmmm.... misschien!

Alle apps en al het swipen, uiteindelijk loopt het meestal op niets uit. Niets dat toch blijft duren. Er is een zekere mate van succes met behulp van moderne technologie. Zeker. Vergroot het enorme aantal mensen dat binnen handbereik is de kans om die ene speciale persoon tegen te komen?

Volgens een meneer online... ja.

Volgens mijn 40-plussers: niet echt. Ik geef het op zijn best een MISSCHIEN. 50/50 ... meest optimistisch. Als je voorbij 2D komt!

Een paar jaar geleden was ik een avondje uit met de dames. Ik was halverwege de twintig en nog steeds behoorlijk zorgeloos. Een van mijn vriendinnen bekende dat ze een jonge man leuk vond die aan de bar dronk. Ik lachte, zij lachte en toen veranderde haar uitdrukking in afschuw toen ze zag hoe ik haar de rug toekeerde en recht op hem afging.

"Hoi! Mijn vriend daar vindt je leuk!" Ik geef toe dat ik een beetje dronken was, maar alcohol of niet, ik had altijd stalen zenuwen.

"En ik vind je best leuk." Hij bekende verlegen.

"Oh.. hmm..." Ik was niet voorbereid op die wending in het plot. "Waarom doe je niet gewoon met ons mee, dan zien we wel wat er gebeurt." Ik maakte een grapje.

En dat deed hij. Hij sloeg eigenlijk met haar. In ieder geval voor de nacht. Ze realiseerde zich dat ze hem eigenlijk toch niet zo leuk vond. Het was wel leuk en we bleven allemaal een tijdje vrienden.

Het zou gemakkelijk moeten zijn om later in het leven contact te maken met mensen. Volgens een oude vriend van mij is de pool van compatibele mensen veel groter, juist omdat iedereen ouder en wijzer is. In werkelijkheid lijkt het zwembad meer op een vijver en droogt het heel snel op als het niet regent. Op latere leeftijd zijn mensen meer op zichzelf, dragen ze meer bagage met zich mee (om niet te zeggen schuld en trauma) en staan ze wantrouwend tegenover nieuwe entiteiten in hun kringen. Barrières van sociale klasse en culturele of etnische vooroordelen blokkeren de vorming van veel nieuwe verbindingen. Hoewel sociale eenzaamheid later in het leven meer geaccentueerd wordt, is het inderdaad ook een fenomeen voor jongeren geworden. Daar zal ik me echter niet op concentreren. Mijn uitdaging is hoe ik nieuwe vriendschappen kan sluiten op 40-plussers; Hoe het sociale autisme vandaag te omzeilen?

Het afgelopen jaar heb ik een keten van kledingwinkels bezocht die ik erg leuk vind. In een van de minst bezochte winkels was er altijd wel een jonge (?) dame die me bijzonder hartelijk begroette. Ik wist niet zeker of dit professionele vriendelijkheid of echte interesse was. En als het echt was, wat te doen? Hoe pak je dat aan? Ik vond haar op het eerste gezicht leuk. Twintig jaar geleden leek het veel makkelijker om mensen te benaderen. Soms vraag ik me echter af of we niet gewoon online excuses verzinnen om de ongemakkelijkheid van ontmoetingen in het echte leven te vermijden. Terwijl het in feite allemaal nog steeds hetzelfde sociale spel is.

"Ga gewoon naar haar toe en zeg hallo!" Was het beste advies dat ik kreeg op mijn zoektocht naar antwoorden.

Welnee. Het is geen bar. Het is een winkel waar een persoon daadwerkelijk aan het werk is. Men moet zijn aanpak afstemmen op de context. Dat is wijsheid van oudere leeftijd.

Ik heb er een tijdje over nagedacht en de perfecte methode gevonden (in mijn hoofd althans). Ik zal deze noemen: Work4Work!

Ik pakte een van mijn visitekaartjes en kraste het werknummer eruit, en voegde in plaats daarvan mijn privénummer toe. Ik krabbelde ook iets over het verkopen van een product of gewoon vriendschap. Waarschijnlijk een beetje vreemd om het zo te zeggen! Een ander voordeel van ouder worden is echter het gevoel dat je hoe dan ook niet veel te verliezen hebt. De uitdaging was om het juiste moment te vinden om het te presenteren. Hoe je het ook wendt of keert, het blijft een ongewone situatie. Net als het vinden van vormen in de wolken, moest ik het juiste moment vinden in de menigte. Op het laatste moment besloot ik dat ik er geen zin in had. Wat maakt het eigenlijk uit? Ik heb niemand nieuw nodig in mijn leven. Ze leek in ieder geval minder geïnteresseerd dan alle andere keren. Was dat echt of was het gewoon mijn humeur? Ik liep rond met mijn jongste dochter en vond eindelijk het item dat ik zocht. Ik dacht even aan de gesprekken thuis tussen mijn twee dochters, waarbij ze zichzelf met elkaar vergeleken in termen van vermogen om nieuwe vrienden te maken. Geen van beiden heeft er veel vertrouwen in. Alright! Ik dacht bij mezelf... Misschien is er meer aan de hand dan alleen ik. Ik nam mijn dochter bij de hand en stapte op de dame af. Nadat ik oogcontact had gemaakt, overhandigde ik haar de kaart waarin ik uitlegde hoe het voor haar interessant zou kunnen zijn. Ik pauzeerde even om haar de tijd te geven om het te lezen. Toen ze weer opkeek, glimlachte ik en ze glimlachte terug en bedankte me. Het is nu uit mijn handen, dacht ik toen we de winkel verlieten.

"Mam?" Zei mijn dochter terwijl we in de auto zaten.

"Ja?" Ik antwoordde.

"Het is gelukt!" Riep ze uit. "Ze was niet smerig!"

"Natuurlijk." Ik antwoordde haar zelfverzekerd. "Waarom zou het niet?"

Ik was blij dat het zo gelopen was. Lesje geleerd. Zou een heel andere les zijn geweest als het resultaat negatief was geweest.

Komt er eigenlijk wel iets van terecht?

Misschien...