Hoeveel?

De afgelopen drie maanden of zo heb ik een heleboel mensen...oké...mannen...gehad die online om persoonlijke diensten vroegen. De meeste van mijn volgers op verschillende sociale platforms zijn vrouwelijke sekswerkers. De meest meeslepende en uitdagende gesprekken waren, in de loop van een paar maanden, met een mannelijke sekswerker. Twee van mijn goede vrouwelijke kennissen zijn camgirls en de rest... ik weet het niet... praat niet veel (is de mainstream gedoemd om altijd bang te zijn voor zijn eigen schaduw?).

Binnenkort is de beroemde Erotix Salon van Brussel en ik zal me opnieuw in het diepe van die sexy wereld storten...zij het van een relatief veilige afstand.

Ondertussen denk ik een beetje na over de tegenstrijdige reeks gevoelens en ervaringen die mijn verleden en heden omhullen. Aan de ene kant zou ik de laatste persoon in mijn entourage zijn om te oordelen en aan de andere kant zou ik in een geweldige positie zijn om dat te doen.

Ter illustratie van de ongevraagde aandacht die online exposure met zich meebrengt, volgen hier enkele voorbeelden:

Een aanzienlijke som geld aangeboden krijgen voor persoonlijke diensten als onderdanige (Scam of echt? Ik wilde er niet achter komen).

Een etentje en een rol in een film aangeboden krijgen in ruil voor een relatie.

Geld aangeboden krijgen in ruil voor seks.

Dit zijn slechts een paar van de vele transactieaanbiedingen van volmaakte vreemden online. Er zijn er nog meer waar geen geld mee gemoeid was, en het waren niet helemaal vreemden. Ze wilden meestal gratis porno, gratis seks of gratis liefde (laten we vasthouden aan de moderne opvatting dat liefde en seks los van elkaar staan... althans aan de oppervlakte). Ze waren ook allemaal bereid om te liegen en bedriegen om het van mij te krijgen.

Natuurlijk, mijn inhoud is vaak sensueel. Vraag ik erom? Ik betwijfel het. Het is zo ver van expliciet als het kan worden zonder mezelf tot aan mijn enkels te bedekken. Daar zeg ik nog steeds nee tegen! En bovendien ging het niet alleen maar om vleselijke geneugten... sommigen waren gewoon op zoek naar emotie en aandacht... elk niveau daarvan. Als ik interesse toon, is het nooit nep. Misschien is het dat?

Het is moeilijk te zeggen wat de motivatie van een man is om het feit dat ik getrouwd ben (en dat niet onder stoelen of banken steek) en dat ik geen meisje ben dat geïnteresseerd is in een suikeroom, helemaal over te slaan. Als ik terug was in mijn twintiger jaren zou ik op zijn minst de logica kunnen inzien. Ik vond de film Lolita leuk en ik heb wel eens aan dat soort theater gedaan... vroeger. Krijgen ze nog steeds dat gevoel van mij als ik door mijn oudere zelf heen breek?

Ik niet.

Ik ben een keer uitgenodigd voor een privéfeestje op een jacht. Twee keer eigenlijk! In twee verschillende periodes van mijn leven.

Slechts één van die uitnodigingen kwam van iemand die me echt kende en bij één was ook mijn partner aanwezig. Ik weigerde beide, om twee verschillende redenen. Ik vraag me echter nog steeds af hoe gewoon of normaal het is dat een andere man het bestaan van de dominante man in het leven van een vrouw volledig negeert. Of is daar geen consensus meer over? Is er niet langer maar één man die de fakkel vasthoudt, terwijl elke andere man gewoon een lucifer kan aansteken... als hij het geluk heeft dat er een vonkje overspringt?

Was zulke aandacht maar vleiend! Ik weet uit ervaring dat het uiteindelijk niet uitmaakt hoe ik eruit zie of hoe ik het presenteer. Het maakt ook niet uit of er echte compatibiliteit is in het romantische en seksuele spectrum. Het enige dat telt is het potentieel om de behoeften van de ander te bevredigen (of eigenlijk de drang, want een behoefte is iets waar je eigenlijk niet zonder kunt). De invloed van overmatige porno? Ik vraag het me af...

Door mijn feministische zelf heen steekt mijn conservatieve wijsheid: Misschien was het niet zo'n goed idee dat seks en liefde zulke gemakkelijke en aparte handelswaar zijn geworden, allemaal in naam van de vrijheid! Misschien moeten we het woord maatschappij uit het debat schrappen en kijken of onze argumenten nog standhouden als er geen zondebok is die zo groot en ongedefinieerd is om de schuld te geven van al onze teleurstellingen en onvervulde verlangens.

En dan is er nog het altijd aanwezige element van aantrekkingskracht. Ik kan niet spreken voor alle vrouwen in het hele spectrum van de samenleving, maar ik kan wel spreken voor mezelf en misschien voor een selecte groep die bereid is openhartig te delen.

Een vrouw weet vanaf de eerste ontmoeting of ze bereid is om seks te hebben met een man (of een andere vrouw) of niet. En in eerste instantie draait het allemaal om fysieke aantrekkingskracht. Maar de afstand tussen de bereidheid om iets te doen en het daadwerkelijk doen, is de mentale ruimte waar de meeste mannen de kluts kwijtraken.

Terug naar zowel online als offline (ja, ik heb beide gehad) uitnodiging: Het interpreteren van de signalen is cruciaal! Als vrouw: gebouwd en geconditioneerd om kneedbaar en intuïtief te zijn, zeg ik je misschien niet ronduit dat ik me niet zo tot je aangetrokken voel. Ik glimlach misschien, geef je een knuffel, praat met je, deel een liedje of een foto, vraag je hoe het gaat... Het is geen open uitnodiging. Het is gewoon interesse omdat ik je waarschijnlijk wel leuk vind, anders zou ik helemaal geen moeite doen om contact met je te maken.

Ja, er is potentieel, maar wil ik er verder iets mee doen? Dat hangt ervan af.

En de helft van waar het van afhangt, is hoe je handelt.

Tot slot was mijn antwoord op al die ongevraagde aanbiedingen vrij eenvoudig NEE. Hoewel ik moet toegeven dat de som geld die soms werd aangeboden, me aan mijn principes deed twijfelen. Iedereen heeft een prijs!

"Mijn liefde, mijn aandacht, mijn lichaam... zijn niet te koop!"